Dummy post data run: 88afa86e-4536-4ad7-b4be-c19af5d4bc44

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Duo Reges: constructio interrete. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Recte, inquit, intellegis. Cur post Tarentum ad Archytam? Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.

Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Sed tamen intellego quid velit. Dici enim nihil potest verius. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit.

Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Dat enim intervalla et relaxat. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Verum hoc idem saepe faciamus. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Prioris generis est docilitas, memoria;

Itaque his sapiens semper vacabit. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Sed haec nihil sane ad rem; Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare;

Quod totum contra est. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Videsne, ut haec concinant? Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quae contraria sunt his, malane? Non est igitur voluptas bonum. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Sed quid sentiat, non videtis. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.

An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Quorum sine causa fieri nihil putandum est.

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quid de Pythagora? Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quod vestri non item. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum.

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Oratio me istius philosophi non offendit; Non potes, nisi retexueris illa. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Cur iustitia laudatur?

Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Sed ad bona praeterita redeamus. Comprehensum, quod cognitum non habet? Quibusnam praeteritis? Prioris generis est docilitas, memoria; Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis.

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.

Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Audeo dicere, inquit. Quare attende, quaeso. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. At iam decimum annum in spelunca iacet. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint.

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quid censes in Latino fore? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo.

Hoc simile tandem est? Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem?

Nihilo magis. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Sed ad bona praeterita redeamus. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Dicimus aliquem hilare vivere;

Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quae duo sunt, unum facit. Idemne, quod iucunde? Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.

Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Cur deinde Metrodori liberos commendas?

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Certe non potest. Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? Quis istud possit, inquit, negare? Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt;

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Cyrenaici quidem non recusant;

Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. An hoc usque quaque, aliter in vita? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Ac tamen hic mallet non dolere. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae.

Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P.

Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Utrum igitur tibi non placet, inquit, virtutisne tantam esse vim, ut ad beate vivendum se ipsa contenta sit? Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Quod vestri quidem vel optime disputant, nihil opus esse eum, qui philosophus futurus sit, scire litteras. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.

Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? De quibus cupio scire quid sentias.

Quae duo sunt, unum facit. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Itaque contra est, ac dicitis; Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?

Frater et T. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Hic ambiguo ludimur. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Sint modo partes vitae beatae. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Illa tamen simplicia, vestra versuta.

Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quid iudicant sensus? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Quonam, inquit, modo? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Id enim natura desiderat. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.

Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset.

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret.

Primum quid tu dicis breve? An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Dicimus aliquem hilare vivere;

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.

Istic sum, inquit. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Que Manilium, ab iisque M.

Quippe: habes enim a rhetoribus; Restinguet citius, si ardentem acceperit. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Nam quid possumus facere melius? At enim iam dicitis virtutem non posse constitui, si ea, quae extra virtutem sint, ad beate vivendum pertineant. Cur post Tarentum ad Archytam? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Si quae forte-possumus. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M.

Ita nemo beato beatior. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Et nemo nimium beatus est; Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.

Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Pauca mutat vel plura sane; Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Sed haec nihil sane ad rem; Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Prioris generis est docilitas, memoria;

Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Nam quid possumus facere melius? Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Non semper, inquam;